Cengiz Aytmatov’un Beyaz Gemi adlı romanı, Kırgız bozkırında dedesiyle yaşayan bir çocuğun hikayesini anlatır. Çocuk, her gün hayal dünyasında Beyaz Gemi’ye ulaşmayı düşler ve bu gemiyi özgürlüğün sembolü olarak görür. Dedesi, ona doğa ve insan ilişkisini masallar aracılığıyla aktarırken, köydeki diğer yetişkinler bencillik, ihanet ve şiddetle dolu bir yaşam sürmektedir. Çocuğun masumiyeti, yetişkinlerin dünyasındaki yozlaşmayla çatışır.

Doğa, roman boyunca bilgelik ve sığınak olarak öne çıkar, ancak köydeki toplumsal değişim ve ahlaki çöküntü, bu uyumu bozar. Çocuğun hayalleri, trajik bir sonla sona erer ve masumiyetin yerini acı gerçekler alır. Roman, okuyucuyu insanlığın doğayla olan ilişkisini ve modernleşmeyle gelen yozlaşmayı sorgulamaya davet eder. Cengiz Aytmatov, eserinde hayaller, doğa ve insanın kendi içindeki çelişkileri ustalıkla işler.